கானகத்தில் ஓர் காரிகை!
கானகத்து ஓரத்தினிலே
தன் அகத் துயரினிலே
மூழ்கியவளாய் எண்ணினாள்
ஆழ் கடலில் தன்னுயிர் நீக்க!
இலை விரித்தாடும் மரங்களை போல
தலை விரித்தாடும் மங்கையவள்!
பல குரல் விலங்கினம் எழுப்பின
அவ குரல் அவள் மனம் எழுப்பியது!
கனல் பொங்கும் கண்தனை
கண்ணீரினால் அனைக்கும் நிலை!
அலையென எழும்பும் மனதினை
அமைதியில் ஆழ்த்தும் நிலை!
உடலினை மரம் தாங்கியிருக்க
உயிரினை மனம் தாங்காமல்
பிரிவினை விரும்பி காரிகை
கானகத்தில் காத்திருந்தாள்!
வழி வந்த குளிர் காற்று
வலு விழந்த தளிர் மேனியை
துன்ப மிகுந்த வேளைதனில்
இன்ப உறவு கொண்டாடி சென்றது!
அகத்தினில் இருள் சூழ்ந்திருக்க
மேகமதில் மறைந்திருந்த
நிலவுப் பெண் தன் ஒளி கொண்டு
தோழியாய் தொட்டுறவாடினாள்!
குளிர் கொண்ட அவள் மேனி
தோழியின் உறவினை கண்டு
ஆழி போல் பொங்கியே
ஓடி மறைந்தாள் மரங்களினிடையே!
-பால்ராஜ் சாமுவேல்-
No comments:
Post a Comment